Krajowy projekt badawczy pt.: "Nowe funkcjonalne MATeriały do druku 3D w zakresie potrzeb UROlogicznych" (New functional MATerials for 3D printing in UROlogy needs), akronim MATURO 3D (nr umowy: TECHMATSTRATEG2/407770/2/NCBR/2020);
wartość Projektu: 7 666 221,00 PLN. Okres realizacji: 01.05.2020÷31.12.2024, finansowany przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju w ramach Strategicznego programu badań naukowych i prac rozwojowych "Nowoczesne technologie materiałowe" TECHMATSTRATEG.
Partnerzy: Politechnika Łózka, Politechnika Warszawska, Uniwersytet Mikołaja Kopernika w Toruniu, Sygnis S.A. Kierownik Projektu: Dorota Bociąga
Głównym celem projektu jest opracowanie materiałów, z których możliwe będzie wytworzenie konstrukcji wykorzystywanej w leczeniu rekonstrukcyjnym wad cewki moczowej u dzieci oraz dorosłych. Główną przyczyną podjęcia badań nad materiałem wprowadzającym takie rozwiązanie w urologii jest skala problemu oraz niemal zupełny brak implantów pozwalających na odtworzenie naturalnej cewki moczowej. Spodziectwo jest najczęstszą wadą układu płciowego u chłopców i występuje 1/200 noworodków płci męskiej. U dorosłych 1/600 mężczyzn wymaga interwencji chirurgicznej w zakresie cewki moczowej. Wśród mężczyzn powyżej 55 rż. liczba potencjalnych pacjentów jeszcze wzrasta ze względu na powszechnie stosowane leczenie endoskopowe przerostu prostaty, czego następstwem może być zwężenie światła cewki moczowej. Zabiegi naprawcze w obszarze cewki moczowej wykonywane są z wykorzystaniem własnych tkanek pacjenta tj.: napletek, skóra prącia, błona śluzowa przedsionka jamy ustnej. Jednak wszystkie te zabiegi obarczone są bardzo dużym ryzykiem powikłań, które niejednokrotnie prowadzą do konieczności wytworzenia nadpęcherzowego odprowadzenia moczu. Dlatego niezmiernie ważne jest opracowanie materiału, który można będzie wykorzystać w tego typu zabiegach naprawczych. Końcowy produkt, czy to w postaci stentu, czy cewki, da w przyszłości lekarzowi nowe możliwości w leczeniu wad i uszkodzeń go narządu. Ilość materiału niezbędnego do rekonstrukcji cewki będzie wówczas nieograniczona, co w przypadku pobrań materiału natywnego (od pacjenta) stanowi bardzo duży problem w stosowanych obecnie technikach chirurgicznych. Poza aspektami materiałowymi, w projekcie prace badawcze skupione są również na opracowaniu biodrukarki 3D pozwalającej drukować materiałami (biotuszami i filamentami) o skrajnie różnych temperaturach druku (od 32C do 180C) i wytwarzać w jednoetapowym procesie struktury rurowe w warunkach sterylnych zawierające żywy materiał biologiczny.
